Leishmania antistoffen
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Indicaties
- Honden of katten afgereisd uit endemische streken met
- cutane vorm: pustelaire dermatose, nodulaire tot ulceratieve dermatitis rond ogen, oren, neus, hals, tarsus, elleboog en tenen, dermatosclerose, alopecia met schilfering
- viscerale vorm: anemie, koorts, spierfibrillatie, epistaxis, hepatomegalie, adenopathie, purulente conjunctivitis, cornea-ulceratie, keratitis, voortschrijdende paralyse achteraan beginnend.
Interpretatie
Titer > 1:50 duidt op blootstelling aan de flagelaat, hetzij recent hetzij vroeger. (Hertest 2 tot 3 weken later om de evolutie van de titer na te gaan.)
De titer begint gewoonlijk 3-6 weken na het begin van de therapie te dalen.
Pathogenese
De ziekte wordt veroorzaakt door een flagelaat die cutane, mucocutane en viscerale aantasting veroorzaakt. Zandvliegen fungeren als vector voor de geflageleerde promastigoten, ze infecteren zich door een geïnfecteerde bloedmaaltijd. Eenmaal geïnjecteerd worden ze opgenomen door macrofagen en verspreid over gans het lichaam. Na een incubatieperiode van 1m-7j worden amastigoten gevormd en ontstaan huidletsels.
Het organisme lokt een zeer sterke immuunrespons uit met vorming van immuuncomplexen die glomerulonefritis en polyarthritis veroorzaken. Indien de functie van T-lymfocyten zwak is, zal de parasiet dissemineren.
Honden ontwikkelen over het algemeen de viscerale vorm: gewichtsverlies, pu/pd, spieratrofie, braken, diarree, hoesten, epistaxis, niezen en melena. Splenomegalie, lymfadenopathie, huidletsels, koorts, rhinitis, dermatitis, icterus, pijnlijke gewrichten en uveïtis zijn frequente uitingen. 90% van de geïnfecteerde dieren hebben huidletsels bestaande uit hyperkeratose, schilfering, verdikking, ulcera en intradermale nodules van muil, pinnae, oren en zoolkussentjes.
Spontane eliminatie is zeer onwaarschijnlijk.
